Ispiluko islada

     Argi itxugarri batek bete zuen gela. Larunbata zen, eta amak Izarori leihoa ireki berri zion. Goizeko bederatziak ziren, Izarok ez zuen ohetik altxa nahi, baina egin beharra zuen. Hurrengo egunean eskolara joan behar zuela pentsatzen zuenero aurpegi txarra jartzen zuen. Sukaldera joan zen eta gosaria prestatu zuen, isil-isilik.
-Zer gertatzen zaizu, Izaro? -Galdetu zion amak. Berak berriz txintik ere ez. Ama haserretzen hasi zitzaion bere animo faltagatik. Orduan, Izarok ahopeka esan zion amari:
- Ni, zergatik naiz ni? - Galdetu zion Izarok amari.
-Zer gldera da hori? -Amak harrituta.
-Nik ez dut nire gorputzen bizi nahi.
-Ene maite bada! -Amak- Zer haizek jo zaitu zu?- Amak urduri.
Izaro isilik geratu zen, pentsakor.

     Hurrengo egunean, eskolara bidean, Ihintza aurkitu zuen Izarok, edo hobeto esanda Ihintzak Izaro aurkitu zuen; hau hodeietan zegoela zirudien eta. Elkartu eta gutxira Izaro gelditu egin zen.
-Ihintza, ez naiz gehiago eskolara joango.
-Jajaja!! Zer txorakeria da hori?
-Ez, Ihintza, mendira joango naiz eta hango lakuan biziko naiz, hara joaten denak lakura begiratzean haren islada izateko. Ez dut ni izan nahi!
Ihintza harri eta zur geratu zen. Laguna erotu egin al zitzaion ba? Izaro mendirantz  korrika hasi zen eta Ihintza atzetik oihuka.

     Orduz geroztik ez du inork jakin nun dabilen neskato parea, baina aztiren batek esan izan du egunero ispilu aurrean ikusten dugun islada ez dela gurea, Izaro dela, bere ametsa bete izanagatik zoriontsu.

Afrikara bidaia

Goiz batean, gosaldu ostean, gelara joan nintzen ohea egitera, eta zulo beltz biribil bat autkotu nuen ohe azian. Eskua sartu nuen ea banatakoa zen egiaztatzeko. Bai, benetakoa zen. Ni izutu egin nintzen eta eskua ateratzen saiatu arren ezin izan nuen atera. Zuloak eskua harrapaatu zidan. Orduan zuloak irentsi egin ninduen eta ezerezera bidali. Han dena ilun zegoen, ez zegoen ezer. Ondoren, lurrean esri nintzen. Norbaiten zain, handik irteteko.

Bat batean, aspertuta nengoenean, bi argi ikusi nituen, txiki-txikiak, urruti-urruti. Handiago egiten hasi ziren, hurbildu egingo balira bezala eta azkenik tren baten fokoak zirela konturatu nintzen. Salto batez altxati nintzen lurretik pozez gainezka. Trena nire aurrean gelditu zen eta trenera igo nintzen harrituta. Argiaren abiaduran joan ginen ni eta trenean zeuden pertsona guztiak. Trena Afrikan gelditu zen.

Iaitsi eta arropa afrikarra genuela konturatu ginen, eta ez betiko arropa normala. Treneko jendea eta ni aurkeztu eta lagunak egin ginen basamortuan zehar noraezean genbiltzan bitartean. Herri saharawi bat ikusi genuenean hara joan ginen korrika. Neska bat eskolara bidean ikusi nuen eta bere aurpegia ezaguna iruditu zitzaidan, izan ere, Mariam zen, nire lagun saharawia. Berak ere ezagutu ninduen eta agurtu egin ginen. Eskola bukatu ondoren etxera itzultzen lagundo zigun.

Lehenik bere txoriari deitu zion. Guk ez genekien zertarako erakusi behar zigun bere txoria, gure aurrean azaldu arte. Bi metoko luzera zuen eta gorria zen, gure autobusa bezala. Txori-autobusaren gainean irzuliko ginela pentsatu nuen, eta hala izan zen. Txorian asteak iraun zitzakeen hegaz gelditu gabe, etxera itzuli arte. Txoriaren gainera igo eta janaria hartu ondoren, Hegaz hasi ginen.

Marruekos gainetik igaro eta Espainiara iritsi ginen egun bakar batean. Meriendatzeko hartu genuen janaria Madrilen jan genuen eta gero berriz ere hegaldiari ekin genion. Euskal herrira iristean Bilboko Guggenheimaren gainean bukatu genuen bidaia.

Mariamek Saharara itzultzelo komeriak izan zituen, izan ere, haren txoria Puppiz maitemindu zen eta ez zuen harengandik aldendu nahi, baina azkenean lortu zuen itzularaztea Puppiren argazki bat soinean zeramala.

Gu trena hartu eta bareala iritsi ginen exera gurasoak zain edukiko genituelakoan.

Bagenekien ez zigutela sinetsiko bidai hura egin genuenik, baina nik eta nire lagunek badakigu egia dela.

Eskuetan

Abesti hau bidali didate eta polita iruditu zaidanez, zuek entzutea nahiko nuke.

Niri kanta hau asko gustatzen zait. Eta espero dut zuei ere pilo bat gustatzea.

 
 Gustatu al zaizue? Nahi baduzue idatzi zer edo zre.

¡Un verano genial!

Cuando llegué de las colonias mis padres me dijeron que iríamos al camping Aneto de Benasque y preparamos las cosas. Cogí un cuaderno de pintar, el que tenía dibujos de mujeres para diseñar ropa; la nintendo; y mi muñeca preferida, la del pelo naranja, vaqueros azules y una camiseta rosa.

Tardamos mucho en llegar y cuando paramos vi un aparcamiento muy ancho y en el fondo había un edificio grandísimo y moderno. Era el hotel Panticosa. Mis padres me dijeron que nos quedaríamos una noche en panticosa. Cenamos pizza y a la mañana desayunamos bollos de chocolate. Me gustaron mucho las piscinas de Panticosa.

A la tarde fuimos al camping Aneto. Para quedarnos por una semana entera, pero no nos quedamos toda la semana en el camping. Nos fuimos a un balneario que está en frente del Maladeta. Tiene una piscina con agua natural del monte que es agua caliente. También, fuimos a los Llanos del Hospital. Un lugar que antes era un hospital para los que pasaban por el puente.

El último día madrugamos porque teníamos que recoger todo para marcharnos.

Vinimos a casa muy cansados porque habíamos hecho un largo viaje, pero on el recuerdo de las geniales vacaciones que pasamos. ¡Fueron muy especiales!

A los pocos días volví al colegio con la esperanza de aprender mucho.

Pianoa

Niri pianoa jotzea gustatzen zait eta aurkitu dudan kanta hau erakutsi nahi dizuet instrumentu honek atera dezakeen musika ederra ikus dezazuen.


Gustatu al zaizue? Niri beintzat asko gustatzen zait musika hau.

Lau katakumeak

Ikerrek karraska hots bat entzun zuen ; leihotik zetorrela ematen zuen, Astiro, astiro....

Ikerrek lehioa ireki eta katu beltz bat korrika ikusi zuen. Ikerrek katua segitu zuen eta bide bazter bateko txoko atean lau katakume eta lehengo katemea ikusi zituen. Beraz, Ikerrek katemeak bere

leihoa ireki eta janaria hartu nahi zuela pentsatu zuen eta etxera joan zen sardina bila. Han, geratzen ziren azken bi sardinak hartu eta bide bazterreko txokora itzuli zen. Sardinak katemeari eman bostek jan zituzten ase arte. Ikerre oraindik ez zituen etxerako lanak egin eta etxera itzuli zenean katuei buruzko idazlana egiten hasi zen.

Igeldotik Oriora

Eskolan autobusa hartu eta Igeldr joan ginen. Igeldotik, mendira igo ginen eta mendian asko ibili ondoren, azkenean, parke batera iritsi ginen. Han, ordu batez eta geihago jolastu ginen.

Hamaika eta erdietan, amaiketakoa jan genuen. Beranduago, bazkaldu eta gosea genuenez, merienda ere jan genuen.

Parketik, berriz ere ibiltzera abiatu ginen eta nahikoa ibili ondoren, hondartzarako bidea edo zuzenean Oriora joateko bidea aukeratu behar genuen. Guk, hondrtzara joatekoa aukeratu genuen nahiz eta luzeena izan.

Hondartzara bidean, zldi basati beltz batekin topatu ginen. Zaldia, soka luze batez lotuta zegoen. Jesusek eta Tomasek, soka hankan trabaru zioten eta ibiltzen jarraitu ahal izan genuen.

Aurrera jarraitu genuen eta azkenean, hondartzan aurkitu ginen. Nahiz eta hondartzan jolasteko denbora asko ez utzi, ondoko parkean egon ginen jolasten.

Nire lagun batek ukondoan min hartu zuen eta etxera joan behar izan zuen.

Autobusa parketik hurbil zegoenez, harantz joan ginen eta eskolara iritsi ginenean, patioan jolasteko aukera izan genuen.

                                                  OSO ONDO PASA GENUEN !!

La rbelión de las bombollas

     Son casi las siete de la tarde y he salid de la biblioteca para volver a casa. En el semaforo brilla la luz verde para peatones.

     De repente, todas las bombillas se apagaron seguidas. Yo, seguí a la luz del barrio para ver dónde se terminaba. Me llevó a un rincón florido y ví que un extraterrestre eléctrico se cargaba con la lúz del barrio. Le dije que le ayudaría y le traje las linternas que tenía en casa.

Fuí a dormir prometiéndole al extraterrestre que volvería al día siguiente.

A la noche , ví que algo luminoso desaparecía en un bosque florido, como el de la tarde.

Me vestí y fuí a ver si le pasaba algo al extraterrestre eléctrico. Llegué al lugar y ví que un platillo volador partía con el extraterrestre a su planeta ; a Electricium.
Entonces, escuché un mensaje que le extraterrestre me había emviado por telepatía :

-Zzziento no quedarmeee, teniiia que cargaaar.

Yo, volí a casa y soñé con él. Al día siguiente, todas las bombillas volvieron a encender.

De nube en nube

Tenía ante mí el mapa de la isla. Sólo me preocupaba una cosa : ese maldito dragón que la rodeaba y que, según decían, se tragaba todo aquél que intentaraacercarse a ella...

Yo intnté entrar en la isla y el ragón me tragó. Ahora estoy en el cielo, pero todavia tengo un plan para conocer la isla.

Como ya estoy en el cielo creo que podré entrar en la isla, porque el dragón no me verá, entonces, si entro silenciosamente, podré ver la isla y coger una parte del dineo del dragón.

Primero, me vendría bien hacer un mapa.

Luego, cogeré las cosas necesarias para viajar durante una semana.

Parece que saltar de nube en nube es divertido, pero es muy dificil porque las son resbaldaizos. Por surete, tengo las botas adecuadas para no resbalarme.

Mañana a la mañana voy a comenzar el viaje . . .

Estoy en una nube cómoda. Me he cansado y estoy descansando.

Ahora boy a dar un salto a la nube de Lanzarote y luego a La graciosa y luego . . . ¡ Ahh ! ¡ Si estoy en la isla ! ¡ Voy a entrar silenciosamente. ¡ Damba ! ¡ Ayyy ! Me he dado con algo ! ¡Pero si esta isla tiene una barrera ! ¿ Para qué sirve entonces el dragón ? Bueno, todo el mundo quiere p`roteger su único tesoro no. ¡ Espera ! ¡ Ahí hay un agujero ! ¡ Ahí en la barrera !

Entré por ally.

Ahora voy a coger una parte del dinero. La verdad es que esta isla es preciosa, y eso es lo único que tiene el pobre dragón.

Me he conmivido y no voy a coger nada. ¡ Es como si por ejemplo me quitasen un brazo ! ¡ La abarícia me ha cegado ! Ahora iré a mi casa.

Beste garai batean, beste leku batean

Erantzun bat izango balitz, berak aurkituko luke.

Nora ote zihoazen?

Zertan ari ote ziren?

-Nik badakit ! - esan zuen Iratxek.

-Nora zihoazen ba? -beste guztiok.

-Mila bederatzirehun eta hirurogei eta bat garren urtera.-Iratxek.

-Zergatik?-beseok.

-Konta iezaguzu!-Malenek.

-Ongi da-Iratxek.

Ba, egun hartan, Jokin, Unai, Asier eta Eñaut zuhaitzeko etxolan zeuden asper eginda. Orduan, Unairi, Trenlupa egitea bururatu zitzaion; Trena eta txaluparen nahasketa. Jokinek Asierri, txalupa egiteko esan zion eta Eñautek eta Unaik, lagunduko ziotela. Berak, Jokinek, egingo zuten bidaiaren mapa egingo zuen.

Hurrengo egunean, Asier, Eñaut, Unai eta Jokin prest zeuden trenbidera joateko. Guztien indarrak batuz lortu zuten Trenlupa trenbidera eramatea.

Martxan jarri eta urrutiko kobazulo batera iritsi zirenean, hura zeharkatu eta toki ezezagun batea iritsi ziren.

-Ara!-Malenek.

-Ixo!- Ekinek.ben, kontatzen jarraitu zuen.

Han, beuren amak ezagutu zituzten. Jolasean ari ziren kalean. Nor berak bere amaren etxean egin zuen lo.

Hurengo egunean, kobazuloaren inguruan elkartu ziren nola itzuli pentsatzeko. Eñautek esan zuen kobazulotik igaroez gero, berriz euren garaian agertuko ziela. Jokin, Unai eta Asierri ideia ona iruditu zitzaien. Han apur bat jolastu eta Trenlupan joan ziren beraien urtera : Bi mila eta hamabi garren urtera.

Etxeetan, amek, beren semeei, gaztetan beraiek bezalako ume batzuk ezagutu zituztela esan zieten.

-Eta nola dakizu hori? - Malenek.

-Zelatan egon al zara? - Ekinek.

-Ez !! Jokinek esan dit !! - Iratxek.

-Zein interesgarria. - Malenek.

-Ez enukeen etxera joan behar? - Naiarak.

-Bai, arrazoi duzu, goazen etxera, bihar arte – Ekinek.

El lápiz de la alegría

     Aquella noche estaba desesperada. No podía creer lo que sus ojos veían. Todo cuanto hacía salía volando del papel.

     A la chica, se le ocurrió sacarle punta al otro lado del lápiz y dibujó su desesperación, pero antes de terminar se le rompió la punta del lápiz . Le faltaba la otra punta del lápiz. Empezó a pintar, pero el lápiz no pintaba. ¿ Por qué sería ? Nuestra protagonista, pensó y pensó, pero, no encontró el modo de pintar con ese lápiz.

Entonces, se quitó la diadéma y  dijo estas palabras :

     - ¡¡ El rosita mariposita !!

Apareció un duende rosa, salido por la diaidéma y la niña le contó su problema. El duende le dijo que pintara la solución de su desesperación y la chica le dió las gracias por la idé que túbo.

Entonces, díjo otras palabras.

     - ¡¡ Resuelto el problema, se acabó el poema !!

La niña se colocó la diadema en la cabeza y pintó una cara sonriente. ¡ El color del dibujo, el gris, se comvirtió en verde; en su color favorito !

     La cara sonriente salió del papel y se metió en el cuerpo de la chica. De repente, nuestra protagnista, sintió que algo se le salía y otra cosa que se le entraba; Eran la desesperación y la alegría. Se le salió la desesperación y le entró la alegría.

     Al fin, aun que el lápiz volvió a pintar por los dos lados, la chica, solo pintó por el lado de la alegría.

Peru makur

5.A gelako nire lagunek egin dute ipuin hau.

M. mi amigo

Las escuelas estaban vacías y los maestros —maestras no existían aún en aquella época— estaban en paro forzoso.

            En la calle ya no se veía ni un niño. Las carreteras estaban rotas y las casas caídas.

            De vez en cuando, se veían mendigos pidiendo dinero o comida. Yo no tenía mucho que dar, pero les daba algún euro.

            Parece que ser turista o periodista es muy fácil y divertido, pero algunas veces es muy difícil.

            Un día conocí a Miguel. El me dice que le llame M. M tiene los ojos muy claros y el pelo negro.

            ¿Quieres que te cuente cómo nos conocimos?

            Yo iba caminando por el pueblo para encontrar una persona con quien hablar. De repente, me perdí en un cruce de caminos. Pasé un hora y media intentando salir de allí, pero no lo conseguí. Pasó la noche y vino un niño: M. Él me preguntó por qué había ido a ese sitio por el que nadie pasaba nunca. Él me dijo que la gente iba por allí sólo cuando quería estar sola. Le pregunté por qué quería estar solo y él no me contestó.

            M se fue a casa y yo le seguí.  Me quedé durmiendo en su casa. Sin embargo, al día siguiente, él salió de su casa y ya no volvió más.

            A mí se me acabaron los días de los que disponía como periodista para realizar mi trabajo. Fui al aeropuerto para coger un vuelo de regreso. Durante todo el viaje fui dándole vueltas a qué tipo de sanción podrían imponerme porque regresaba sin una sola entrevista. A pesar de todo, estaba tranquilo porque había hecho un amigo, y eso era lo más importante.

Brujas y mellizas

En este cuento, participo con un dibujo y en la lectura.

Polifemo

Ipuin honetan nik parte hartu dut, marrazkietan, baita irakurketan ere.

El regalo

     Cuando Amelia se despertó ese día, tenía los ojos vendados y una ilusión tan grande como ella misma.

     Amelia tenía diez años. En las navidades, le encantaba usar un vestido y un gorro puntiagudo a juego con el vestido. Amelia tenía a el pelo marrón; casi negro y los ojos los tenía verdes. A Amelia,  le encantaba jugar. Sobre todo a la comba. Amelia tenía un peluche.

     De repente, su padre, le dió un cola de burro. ¿Que haría con eso? Amelia gritó:
     -¡Ahhhhhh! ¡Es el juego en el que hay que ponerle la cola al burro! ¡Que facil!
Amelia se acercó a la pared y empzó a tocar algo. Enda seguida notó  que era un papel. Ella pensó que era el dibujo del burro y puso la cola en la parte derecha del dibujo. Amelia se quitó la venda y miró al papél.
¡ Era el dlbujo de navidad que había hecho el día anterior ! En el dibujo, aparecia un árbol de navidad y a la izquierda ponía: ¡ Felíz navidad !

     De repente, Teresa, la madre de Amelia, cojió un regalo en el que ponía su nombre. Entonces, Amelia y su padre cojieron los suyos.

     Amelia, abrió rápidamdente su paquete, y vió un remolino morado. Sus pdres, se quedaron sorprendidos por el remolino. El remolino era mediano. Tenía un sonido tan fuerte, que había que taparse las orejas.
 
     Amelia vió un hueco dentro del remolino. Cojió su peluche y saltó al remolino. Sus padres se quedaron preocupados por ella y se quedaron mirando fijamente al remolino. El remolino les habló:


     -Amelia estará bien. No os preocupéis.

     Amelia se encontraba en un lugar precioso. Había muchos osos de peluche para jugar como con el suyo. Entonces, Amelia dejó su peluche en el suelo. ¡ Su peluche tomó vida ! Amelia no se lo creyó y cerró los ojos por un momento. Los abrió y ¡ Era verdad ! Su peluche v ivia ! Amelia lo abrazó y unos metros detrás del oso, vió una cuerda morada para jugar a la comba. Amelia fué a por ella. La cogió y empezo a jugar :

     - Papá, mamá, con cuantos añitos me voi a casar ...
Jugando a la comba se cayó. Fué al lago de las sirenas a mojarse la herida y vió que algo se movía. Ella, asustada, dió un paso atrás. Esa cosa que se movia, apareció rápidamente a la superficie del lago, salpicando agua fresca en la cara de Amelia.

     ¡ Lo que saló era una sirena ! La sirena salió con un casco de oxígeno con forma de burbuja, imbitando a Amelia a visitar el lago de las sirenas. La sirena era muy guapa. Tenía la cola vede y el pelo muy largo y rojo ; Se parecía a la sirenita del cuento.

     Amelia, cojió su casco de oxígeno y se tiró al agua. A Amelia, le creció una cola azul. La sirena, le enseñó los corales naranjas que había en el lago.

     Amelia se extrañó porque en los lagos no hay corales. Le preguntó a la sirena por qué había corales en el lago, si en los lagos no suelen estar. La sirena le contesto :

     - ¿ No te has enterado de que este sitio es mágico ? Las sirenas tampoco existimos.

Txoritxoak

     Behin, txoritxo batzuk agertu ziren kable batean. Kable hartara, txori handi itsusi bat hurbildu zen eta txori txikiak hari begira geratu ziren harrituta, txori handia oso traketsa baitzen. Txori tzar hura kable gainean pausatu orduko, txoritxoak harengandik hurrundu ziren.

     Txori handi hura, txikitxoen talde erdian jarri zen gero, haietako bat zela ustean. Oso pisutsua zenez, kablea behera joan zen , eta noski, txoriak ere bai.

     Txori handia  buruz bera jarri zuten. Ondoren, xoritxoxoek, hankak askatu zizkioten txori handiari.

     Txorietako bat, konturatu zen hankak askatuz gero, aireanirtengo zirela, baina berandu, eta hala izan zen. Airean irten ziren.

Pirata euskaldunen eskola

     Sinestezina, baina hala zen:hor geunen gu, pirat haien atzetik.

Pirata haiek, Maria, eskolako zuzendaria, bahitu zuten eta guk ...

Beno hobe da hasieratik kontatzea.

     Gu, euskara klasea ematen ari ginen. Bat-batean, Jerardo, oihuka etorri zen ikasketa buruarekin:
     -Hau da hau ! Maria ? Ikusi ahal duzue Maria ?
Gela guztiak atera ziren patiora arrasto bila. Geletako buruargien arabera, piratek bahitu zuten Maria.

     Irakasle batzuk eta ikasle ausartenak, piraten bila joan ziren. Besteok, piratak zuzendaritzan utzi zuten mapa aztertuko genuen. Mariarengana joateko mapa ote? Hori jakiteko modu bakarra zegoen.
     Maparen argibideak jarraitu genituen eta lagunekin topatu ginen. Haiekin piratak zeuden. Piraten itsasontzia mihatu genuen eta hango txoko batean, Maria aurkitu genuen.

     Mariak eta beste guztiok, zergatik bahitu zuten esanarazi genien piratei eta haiek, gure eskola piraten eskola bihurtu nahi zutela esan ziguten eta hori lortzeko, Maria, eskolako zuzendaria bahitzea erabaki zutela. Mariak, ez zuen ongi hartu noski, gure eskola ume euskaldunen eskola baita eta ez piratena.

     5.B gelako azkarrenak, ideia bat izan zuen: Pirata euskaldunen eskola egitea. Ideia denoi gustatu zitzaigun eta umeok, matematikaren ordez, itsasoaren klasea egingo genuela esan genuen: Arrainak ezagutu, itsasoen izenak ikasi, eta abar.

     Ingelesaren ordez, banderen hizkuntza ikasiko genuen eta plastikan berriz, hankapaloak eta kakoak egingo genituen.

     Irakasleek hori txantxatzat hartu zuten, ez zuten sinetsi , baina egun batez, guk nahi bezala atera zen dena :
     Itsasoa ikertu genuen, uretako izakiak ikusi, bideo batean noski, eta plastika orduan, hankapaloak eta kakoak egin genituen.

     Baina ondorengo egun guztietan, matematika eta ingelesa egin genuen. Patio garaietan ordea, itsas futbola egiten genuen.

Pilota berezia

     Esan zidaten etxe hartara joateko. Baina iritsi nintzenean, ezin nuen sinetsi ikusten nuena:

milaka liburuak ateratzen ari ziren leiho batetik. Zer ote? Mamu bat? Sorginkeriaren bat?

     Etxera hurbildu nintzen eta leihotik irtendako liburu horietako batzuk airean ireki ziren. Liburu haietan, sorginkeriak besterik ez zeuden!

     Ni, izuaren izuz, etxe barrura sartu nintzen. Han, besaulki batean, mando batek telebista piztu zuen.

     Harrituta, etxeari begirada bat egitera joan nintzen.
Sukaldea garbi-garbi zegoen. Komunek, ez zuten kiratsik. Egongelan, ez zuten hauts izpirik. Besterik gabeko etxe normal bat zirudien, Baina, liburutegian, sorginkeria liburuak besterik ez ziren aurkitzen. Liburu bat hartu eta sorginkeria bat esan nuen:
          -Isa sisa isatsa!!!!

Bat-batean, isats iletsu bat aetra zitzaidan atzealdean.
Sorginkeria desegiteko hitzak esan nituen:
    
     -Buzi boza buztana kaki iko kenduta!!!!

Liburua apalategian utzi nuen eta etxetik irten egin nintzen.
Ahots bat entzun nuen:
    
      -Kaixo, lagunduko ahal zeniguke sorginkeria hausten?

Nik ez nuen ezer ulertu.
    
     -Zer sorginkeria?
Nik, baiezkoa eman nuen buruaz eta liburu bat hurbildu zitzaidan. Ahotsak sorginkeria hau aurkitzeko esan zidan:

     -Xuxa muxa mixa mu!!!!
Nik aurkitu egin nuen! Sorginkeria esan eta emakume bat eta haren berrogei umeak agertu ziren zelaian zehar. Haiek dena kontatu zidaten.
Sorgin gaizto batek, ikustezin bihurtu zituen, pilota berezia gaztelura ez eramateko. Pilota hark Sorgin gaiztoa eta haren ahizpa txepelak maitagarri bihurtzeko ahalmena zuen, errege, erregina, printze eta printzesaren eskuetan bazegoen.

Nik, pilota berezia eramaten lagundu nien, arrisku asko saiehstu behar izan arren:
Igel erraldoien urrats hilgarriak, untxi giza aragi-jaleen gosea, anakonda luzeen zorabiozko isatsa eta abar.

Gazeluan, errege, erregina, printzea eta printzesa zeuden haien tronuan.
Nik, emakumeak eta haurrak, pilota berezia eman genien.
Sorgin gaiztoa  eta haren haizpa zitalak, maitagarri bihurtu ziren.

     Tronukoek eta maitagarriek, elkarrekin afaldu zuten, eta nik, eta familia hark pozik bizitzen segi genuen.

Pasaiatik Donostira

Azaroaren bukaeran, Pasaiatik Donostira, txango bat egin genuen.

Hona emen han egin genituen argazkiak.

La ardilla maga

     Estaba paseando tranquilamente por el parque, cuando una ardilla se encaramó a la valla y me dijo:

- ¡ Eh tu ! Si, si, tu, ¿ Quieres que te cuente un secreto ?
Yo le respondí:
- Los secretos no se dicen ¿ Verdad ?
- Ya lo sé, pero se que tu no dirás nada.
Dijo la ardilla.
Entonces, me contó su secreto:
- Yo soy mago.
Yo le pregunté si podría cumplirme unos deseos y me dijo que podría cumplirme tres deseos.
Yo le di las gracias:
- ¡ ¡ Muchas gracias ! !

Fuí a casa y pensé muy bien los tres deseos.
 Primer deseo: Sacar buenas notas. 
 Segundo deseo : Tener una casa bonita
 Tercer deseo : Tener un trabajo que me guste.

Tenía pensados los tres deseos.
Fui a donde la ardilla, pero desgraciadamente, caí en un agujero negro.
¡ Creía que era el fin del mundo ! Pero de repente, me encontré en el suelo enrollada en la manta de la cama.

Fuí al colegio y al volver encontré al peluche ; a la ardilla tirada por la cama con un gorro de mago. ¿ De donde saldría ese gorro de mago ?

Musika, Xabier Lete

Jardin bat zuretzat (Xabier Lete) by argia

Egunak eta gauak uda eta neguak
etsipen ilunenak zorion orduan
bizitzaren zauriak helburu galduak
laztanik samurrenak bide erratuak
elkarren babesean igarotakoak.

Egunsentiko ihintza goizeko loreak

itsasoaren hatsa eta koloreak
urruneko hiriak lurralde hobeak
musika eder baten azken akordeak
maitasunezko hitzak barruan gordeak.

Eskutikan hartuta amilduak gera
erreka bat bezala menditikan behera
oinazea geurea geurea plazera
itzal bihurtuko naiz zu galtzen bazara
itzalaren itzala ezereza bera.

Mugarik gogorrena noizbait hil beharra
igaro eta gero munduko zeharra
menta beltzen usaina zure irrifarra
betiko gozatzea nire ametsa da
zeruko jardinetan zerurikan bada.

Xabier Lete

Oihartzunen jaio zen Xabier Lete 1944. urtean.
2010. urtean hil zen abenduaren 4 ean.
Gaur urte bete da hil zenetik. Horregatik jarri dut  Xabier Leteren kanta hau.

Egun hartako bidaia

     Egun hartan eraman ninduten gurasoek Parisera. Trena hartu eta han joan ninten Parisera.
Bidean, lo hartu nuen eta gidariak esnatu ez banindu, ez dakit non egongo nintzen orain.

     Parisen, gidari izan nahi zuen lagun bat egin nuen. Pierre zuen izena. Harekin joan nintzen eskolara eta bere etxan hartu ninduen bizitzeko.

     Urteak igaro ziren eta gurasoak hiltzean, berarekin jarraitu nuen bizitzen.

Egun batean, Pierrek, tren gidari izateko baimena ater zuen eta nire jatorrizko etxera eraman ninduen. Nik, Pierre agurtu nuen, han geratuko nintzela eta. Eskerrak eman nizkion niregatik egin zuena egiteagatik eta nire etxean bizi izan nintzen poz - pozik eta zoriontsu.

Beltxi, nire laguna

     Txikia nintzela, gurasoek lagundu zidaten etxetxo hau egiten. Orain berrogeita hamar urte ditut eta, nski, oso gutxitan erabiltzen dut, baina gaur, bai, gaur erabili beharra izan dut. Gaur bolatxo zoragarri eta lagungarri honetan ezkutatu egin naiz.

Oihanean, onddo bila nenbilela, hartz handi bat agertu zait. Ni, izutu egin naiz eta korrika hasi. Korrika ari nintzela, erori egin naiz, belaunean, urratu odoleztatu bat eginez. Korrika segi dut eta oihan honetan etxetxo bat egin nuela gogoratu naiz. Etxetxorako bidea hartu dut eta han ikusi ere.

Etxetxoan sartu egin naiz eta hartza nire bila hasi da. Aurkitu nauenean, niri begira geratu da han behean. Ni, meriendatzen hasi naiz eta hartzak, orro handi bat bota du.
Dena ulertzen hasi naiz. Hartzak, nire merienda usaindu eta niregana etorri da. Nik, amaiketako apur bat eman diot:
Eztia.

Hartza eta ni lagun egin gara eta nik, Beltxi jarri diot izena. Beltza delako.
Beltxik eta nik, jolas eta jolas egin dugu eta nik, han lo egitea erabaki dut gau batez. Beltxirekin.
Oso ondo pasatu dut gaur, eta ahaztu gabe, korrika eginiko zauria, Beltxik sendatu dit.

El lápiz perdido

     En el se encontraba una mulitud de rotulaores, boligrafos, gomas y otros objetos diversos. Perdido entre todos ellos se hallaba un viejo, pequeño y gastado lápiz.
Yo no le dí importancia y lo tiré.

     Mi amígo, estaba preocupao y le pregunté:
-¿qué te pasa, amigo?
El me respondió:
-Hola, Alex. no encuentro mi lápiz preferido.
Yo no sabia cómo ayudarle y le dije:
-Lo siento, pero yo no lo tengo.

Fuí a casa e hice los deberes.
Ma recordé del lápiz viejo y feo y pensé que era el suyo.
¿Ese lápiz tan feo era su preferido?
Hay unos mas bonitos, pero¿Por qué estaba en mi estuche?

     Era de noche y fuí a la cama.
El siguiente día lo primero que hice fué mirar la basura, pero no estaba el lápiz!
Miré a mi amigo y me senté en mi silla.
Mi amigo estaba enfadado y le dije:
-¿Que tal, amigo?
-¡Mal!¡mi lápiz estaba en la basura!
Yo le pedí disculpas, pero él no lo entendió.
-¿Por qué?¿Que me has hecho?
Le dije:
-Yo fuí el que tiró tu lápiz preferido. Lo siento.
-Te perdono. Pero no lo hagas más.
-¡¡Muchas grácias!!
Acabé el día contento.

Guadalupetik Pasaiara

 

     Urriaren hasieran, Guadalupetik-pasaiarako ibilaldi bat egin genuen.

Ni, ez nintzen joan baina hemen ikusi dituzuen argazkiak ditut.

Alfonbraren azpian

     Bi aste igaro eta gero, berriro gertatu zen ... 
 A zer gauza misteriotsua!
Bat - batean gelako argi guztiak itzali egin ziren. Alfonbraren azpian, zer deo zer ikusi zuen Pantziliok eta aulki batez babestu zen.     Poliki - poliki Pantziliok, gelako argi bat piztu eta gauza hori jo zuen ... DANBA!!!  Pffffffffffff

  Pantziliok, alfonbra arakatu zuen, baina baloi lehertu bat besterik ez zegoen.     Armairuaren atzean, bi begi  gorri eta bi belarri beltz ikusi zituen iluntasunean, ispilu batean islaturik.

     Pantzilio bere orrazia hatu eta axolagabearena egiten hasi zen, eskuak dardarka zituela izuaren izuaz. Orrazten ari zen baina bere orrazia oso distiratsua zenez, izakia ikusteko erabili zuen.

  Izakia ikusi eta haren bila joan zen korrika.

     Bat - batean, argi guztiak piztu eta gelara izututrik begiratu zuen, baina ez zegoen ezer. Berak eginiko koadroen paretara begiratu eta konturatu egin zen ...      

 BI KOADRO GUTXIAGO ZEUDEN !!

Pantzilo negarrez hasi zen :

    -Zergatik niri?

Oihuka hasi zen.

 -zergaaaatiiiik??

Ohera joan eta negar - zotinka lo hartu zuen ...

Koadroak lapurtu egin ote zituzten???

Do, re, mi

Do, re, mi...   Si, si, do!
Niri asko gustatzen zait kanta hau. Zuei gustatu ahal zaizue?

Udazkena

Kaixo!

Gustatu ahal zaizue udazkenaren bideo hau?

Niri asko gustatzen zaizkit udazkeneko koloreak : Gorria, marroia, horia ...

Udazkeneko orbeletan jolastea ere, oso dibertigarria da.

Nire egunerokoa

    Eguneroko maitea:

     Gaur, gamelu baten gainean ibili naiz. Jende asko egon da eta nire amarekin egon naiz.

     Lanzaroteko zelai hondartsu batetik bidaiatxo bat egin dugu eta bat - batean, gamelu bat erotu egin da eta korrika hasi.
    
     Nik, hau pentsatu dut:
- Ez da ba orain niregana etorriko!

Eta bai! Niregana etori da zuzen - zuzen.

     Aulkia jan nahi izan du baina ahoko estalkia zuen, eta ezin.

     Bat- batean, nire oina ukitu du eta izutu egin naiz. Amari eldu diot eta zer esan ez nekiela garetu naiz.

     Azkenean, gizon batek, gamelua eutsi du eta baretu egin da. Eskerrak gizonari!!!!!!
  Barre egiteko gogoa sartu zait eta bidaiatxoan jarraitu dugu.

Amaiaren bloga

 Kaixo! Ni Amaia naiz.  
Elatzeta eskolan ikasten dut.
Hau da nire bloga eta interesgarri edo politak iruditzen zaizkidan gauzak argitaratuko ditut;Kantak, bideoak... 
Noski, eskolan egiten ditudan gauzak ere, argitaratuko ditut.