2012/02/21

Brujas y mellizas



En este cuento, participo con un dibujo y en la lectura.

Polifemo



Ipuin honetan nik parte hartu dut, marrazkietan, baita irakurketan ere.

El regalo

     Cuando Amelia se despertó ese día, tenía los ojos vendados y una ilusión tan grande como ella misma.

     Amelia tenía diez años. En las navidades, le encantaba usar un vestido y un gorro puntiagudo a juego con el vestido. Amelia tenía a el pelo marrón; casi negro y los ojos los tenía verdes. A Amelia,  le encantaba jugar. Sobre todo a la comba. Amelia tenía un peluche.

     De repente, su padre, le dió un cola de burro. ¿Que haría con eso? Amelia gritó:
     -¡Ahhhhhh! ¡Es el juego en el que hay que ponerle la cola al burro! ¡Que facil!
Amelia se acercó a la pared y empzó a tocar algo. Enda seguida notó  que era un papel. Ella pensó que era el dibujo del burro y puso la cola en la parte derecha del dibujo. Amelia se quitó la venda y miró al papél.
¡ Era el dlbujo de navidad que había hecho el día anterior ! En el dibujo, aparecia un árbol de navidad y a la izquierda ponía: ¡ Felíz navidad !

     De repente, Teresa, la madre de Amelia, cojió un regalo en el que ponía su nombre. Entonces, Amelia y su padre cojieron los suyos.

     Amelia, abrió rápidamdente su paquete, y vió un remolino morado. Sus pdres, se quedaron sorprendidos por el remolino. El remolino era mediano. Tenía un sonido tan fuerte, que había que taparse las orejas.
 
     Amelia vió un hueco dentro del remolino. Cojió su peluche y saltó al remolino. Sus padres se quedaron preocupados por ella y se quedaron mirando fijamente al remolino. El remolino les habló:


     -Amelia estará bien. No os preocupéis.

     Amelia se encontraba en un lugar precioso. Había muchos osos de peluche para jugar como con el suyo. Entonces, Amelia dejó su peluche en el suelo. ¡ Su peluche tomó vida ! Amelia no se lo creyó y cerró los ojos por un momento. Los abrió y ¡ Era verdad ! Su peluche v ivia ! Amelia lo abrazó y unos metros detrás del oso, vió una cuerda morada para jugar a la comba. Amelia fué a por ella. La cogió y empezo a jugar :

     - Papá, mamá, con cuantos añitos me voi a casar ...
Jugando a la comba se cayó. Fué al lago de las sirenas a mojarse la herida y vió que algo se movía. Ella, asustada, dió un paso atrás. Esa cosa que se movia, apareció rápidamente a la superficie del lago, salpicando agua fresca en la cara de Amelia.

     ¡ Lo que saló era una sirena ! La sirena salió con un casco de oxígeno con forma de burbuja, imbitando a Amelia a visitar el lago de las sirenas. La sirena era muy guapa. Tenía la cola vede y el pelo muy largo y rojo ; Se parecía a la sirenita del cuento.

     Amelia, cojió su casco de oxígeno y se tiró al agua. A Amelia, le creció una cola azul. La sirena, le enseñó los corales naranjas que había en el lago.

     Amelia se extrañó porque en los lagos no hay corales. Le preguntó a la sirena por qué había corales en el lago, si en los lagos no suelen estar. La sirena le contesto :

     - ¿ No te has enterado de que este sitio es mágico ? Las sirenas tampoco existimos.

2012/02/17

Txoritxoak



     Behin, txoritxo batzuk agertu ziren kable batean. Kable hartara, txori handi itsusi bat hurbildu zen eta txori txikiak hari begira geratu ziren harrituta, txori handia oso traketsa baitzen. Txori tzar hura kable gainean pausatu orduko, txoritxoak harengandik hurrundu ziren.

     Txori handi hura, txikitxoen talde erdian jarri zen gero, haietako bat zela ustean. Oso pisutsua zenez, kablea behera joan zen , eta noski, txoriak ere bai.

     Txori handia  buruz bera jarri zuten. Ondoren, xoritxoxoek, hankak askatu zizkioten txori handiari.

     Txorietako bat, konturatu zen hankak askatuz gero, aireanirtengo zirela, baina berandu, eta hala izan zen. Airean irten ziren.

2012/02/10

Pirata euskaldunen eskola

piratak.JPG     Sinestezina, baina hala zen:hor geunen gu, pirat haien atzetik.
Pirata haiek, Maria, eskolako zuzendaria, bahitu zuten eta guk ...
Beno hobe da hasieratik kontatzea.

     Gu, euskara klasea ematen ari ginen. Bat-batean, Jerardo, oihuka etorri zen ikasketa buruarekin:
     -Hau da hau ! Maria ? Ikusi ahal duzue Maria ?
Gela guztiak atera ziren patiora arrasto bila. Geletako buruargien arabera, piratek bahitu zuten Maria.

     Irakasle batzuk eta ikasle ausartenak, piraten bila joan ziren. Besteok, piratak zuzendaritzan utzi zuten mapa aztertuko genuen. Mariarengana joateko mapa ote? Hori jakiteko modu bakarra zegoen.
     Maparen argibideak jarraitu genituen eta lagunekin topatu ginen. Haiekin piratak zeuden. Piraten itsasontzia mihatu genuen eta hango txoko batean, Maria aurkitu genuen.

     Mariak eta beste guztiok, zergatik bahitu zuten esanarazi genien piratei eta haiek, gure eskola piraten eskola bihurtu nahi zutela esan ziguten eta hori lortzeko, Maria, eskolako zuzendaria bahitzea erabaki zutela. Mariak, ez zuen ongi hartu noski, gure eskola ume euskaldunen eskola baita eta ez piratena.

     5.B gelako azkarrenak, ideia bat izan zuen: Pirata euskaldunen eskola egitea. Ideia denoi gustatu zitzaigun eta umeok, matematikaren ordez, itsasoaren klasea egingo genuela esan genuen: Arrainak ezagutu, itsasoen izenak ikasi, eta abar.

     Ingelesaren ordez, banderen hizkuntza ikasiko genuen eta plastikan berriz, hankapaloak eta kakoak egingo genituen.

     Irakasleek hori txantxatzat hartu zuten, ez zuten sinetsi , baina egun batez, guk nahi bezala atera zen dena :
     Itsasoa ikertu genuen, uretako izakiak ikusi, bideo batean noski, eta plastika orduan, hankapaloak eta kakoak egin genituen.

     Baina ondorengo egun guztietan, matematika eta ingelesa egin genuen. Patio garaietan ordea, itsas futbola egiten genuen.

Pilota berezia

etxea.JPG     Esan zidaten etxe hartara joateko. Baina iritsi nintzenean, ezin nuen sinetsi ikusten nuena:
milaka liburuak ateratzen ari ziren leiho batetik. Zer ote? Mamu bat? Sorginkeriaren bat?

     Etxera hurbildu nintzen eta leihotik irtendako liburu horietako batzuk airean ireki ziren. Liburu haietan, sorginkeriak besterik ez zeuden!

     Ni, izuaren izuz, etxe barrura sartu nintzen. Han, besaulki batean, mando batek telebista piztu zuen.

     Harrituta, etxeari begirada bat egitera joan nintzen.
Sukaldea garbi-garbi zegoen. Komunek, ez zuten kiratsik. Egongelan, ez zuten hauts izpirik. Besterik gabeko etxe normal bat zirudien, Baina, liburutegian, sorginkeria liburuak besterik ez ziren aurkitzen. Liburu bat hartu eta sorginkeria bat esan nuen:
          -Isa sisa isatsa!!!!

Bat-batean, isats iletsu bat aetra zitzaidan atzealdean.
Sorginkeria desegiteko hitzak esan nituen:
    
     -Buzi boza buztana kaki iko kenduta!!!!

Liburua apalategian utzi nuen eta etxetik irten egin nintzen.
Ahots bat entzun nuen:
    
      -Kaixo, lagunduko ahal zeniguke sorginkeria hausten?

Nik ez nuen ezer ulertu.
    
     -Zer sorginkeria?
Nik, baiezkoa eman nuen buruaz eta liburu bat hurbildu zitzaidan. Ahotsak sorginkeria hau aurkitzeko esan zidan:

     -Xuxa muxa mixa mu!!!!
Nik aurkitu egin nuen! Sorginkeria esan eta emakume bat eta haren berrogei umeak agertu ziren zelaian zehar. Haiek dena kontatu zidaten.
Sorgin gaizto batek, ikustezin bihurtu zituen, pilota berezia gaztelura ez eramateko. Pilota hark Sorgin gaiztoa eta haren ahizpa txepelak maitagarri bihurtzeko ahalmena zuen, errege, erregina, printze eta printzesaren eskuetan bazegoen.

Nik, pilota berezia eramaten lagundu nien, arrisku asko saiehstu behar izan arren:
Igel erraldoien urrats hilgarriak, untxi giza aragi-jaleen gosea, anakonda luzeen zorabiozko isatsa eta abar.

Gazeluan, errege, erregina, printzea eta printzesa zeuden haien tronuan.
Nik, emakumeak eta haurrak, pilota berezia eman genien.
Sorgin gaiztoa  eta haren haizpa zitalak, maitagarri bihurtu ziren.

     Tronukoek eta maitagarriek, elkarrekin afaldu zuten, eta nik, eta familia hark pozik bizitzen segi genuen.